Czerwiec poświęcony jest Jezusowi Chrystusowi, którego właśnie w tym czasie czcimy w sposób szczególny w nabożeństwach dedykowanych Jego Najświętszemu Sercu. Nabożeństwo czerwcowe składa się z adoracji Najświętszego Sakramentu oraz Litanii do Najświętszego Serca Pana Jezusa.

U początków tego nabożeństwa stały cztery francuskie zakonnice: Małgorzata Maria Alacoque, Aniela de Sainte-Croix, Joanna Magdalena Joly i Anna Remusat.

Małgorzata Maria Alacoque, wizytka, żyjąca w XVII wieku przypomniała ludziom ewangeliczną prawdę, że „Bóg jest miłością”. Rozpowszechniała nabożeństwa do Najświętszego Serca w całym Kościele. Jej wielokrotnie ukazywał się sam Zbawiciel, aby przekazać ludziom, jak winni oddawać cześć Jego Sercu. Od samego początku miało ono charakter nabożeństwa wynagradzającego „temu Najświętszemu Sercu, które tak bardzo ukochało ludzkość, a w zamian otrzymuje niewdzięczność”.

Z tymi objawieniami związana jest obietnica Pana Jezusa dana tym, którzy praktykują pierwsze piątki miesiąca. Chrystus obiecuje, że tym wszystkim, którzy przez dziewięć z rzędu pierwszych piątków miesiąca przystąpią do Stołu Pańskiego, użyczy On łaski ostatecznej wytrwałości w dobrym i szczęśliwej śmierci.

Pomysł nabożeństw czerwcowych wyszedł od wychowanki jednego z paryskich klasztorów. Pewnego dnia Aniela de Saint - Croix podczas dziękczynienia po przyjęciu Jezusa w Komunii św. pomyślała, że skoro maj jest poświęcony Matce Bożej, to dobrze byłoby ofiarować czerwiec Sercu Jezusa.

Autorką Litanii do Serca Pana Jezusa była siostra Joanna Magdalena Joly. Litania przez nią napisana odmawiana była powszechnie w czasie wielkiej zarazy, jaka panowała w Marsyli w roku 1720. Następnie siostra - Anna Remusat wzbogaciła tę litanię o kilka nowych wezwań.

W 1899 r. Kongregacja Obrzędów zatwierdziła litanię do publicznego odmawiania. Do istniejących 27 wezwań dodano 6 dalszych. W ten sposób Litania licząca 33 wezwania upamiętnia każdy rok życia Chrystusa na ziemi.

Pierwszy raz w Polsce nabożeństwo czerwcowe zostało odprawione 1 czerwca 1857 w kościele Sióstr Wizytek w Lublinie. Papież Pius IX w roku 1859 polecił sprawować to nabożeństwo w całej ówczesnej Polsce (będącej pod zaborami).

Z czasem propozycja poświęcenia czerwca Najświętszemu Sercu trafiła do papieża. W 1873 r. papież Pius IX zatwierdził nabożeństwo czerwcowe.

Ukoronowaniem kultu Najświętszego Serca Pana Jezusa było poświęcenie całego rodzaju ludzkiego Najświętszemu Sercu Jezusa przez papieża Leona XIII w 1899 roku.

Sakrament Eucharystii należy do najważniejszych sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego. Jest to liturgiczna celebracja paschy Jezusa Chrystusa, podczas której – według wierzeń chrześcijan – wierni łączą się z Chrystusem poprzez przyjęcie Jego ciała i krwi. Ciało i Krew Chrystusa NIE mają wymiaru symbolicznego, są przedstawione w postaci chleba i wina.

Sakrament eucharystii obok chrztu i bierzmowania stanowi główny z fundamentów całego życia chrześcijańskiego.

Wierzący dość często używają nazw zamiennych, które podkreślają szczególną wartość tego sakramentu. Eucharystia nierzadko jest określana Sakramentem Miłosierdzia, dzięki któremu duszę napełniamy łaską. Dość często można spotkać się także z takimi określeniami jak: Sakrament Ołtarza, Najświętsza Ofiara Ciała i Krwi czy Najświętsza Komunia.

Litania do Matki Bożej pojawia się na przełomie XIII i XIV wieku w kilku różnych wersjach. Spośród nich największą popularność zdobyła Litania Loretańska.

Rodzi się pytanie: dlaczego taka nazwa? Litania ta była znana w Loreto już na początku XVI wieku. Tu była śpiewana w czasie poświęcenia ogrodzenia wokół Świętego Domku. Domek ten zbudowany został z kamieni przywiezionych drogą morską z groty, w której mieszkała Maryja w Nazarecie. Miejsce to stało się ośrodkiem kultu maryjnego. Najbardziej ulubioną modlitwą pielgrzymów stał się błagalny śpiew Litanii do Matki Bożej nazwanej Loretańską.

Tekst litanii loretańskiej, która tworzy nabożeństwa majowe zatwierdził papież Sykstus V w 1587 roku. On też obdarzył jej odmawianie odpustem zupełnym. Litanię Loretańską można uznać za jeden z najwspanialszych hymnów ku czci Niepokalanej Maryi. W litanii tej wysławiamy wszystkie cnoty, jakimi Bóg Ją obdarzył.

Pierwszym, który nazwał Maryję Królową Wiosny, względnie zapoczątkowany już zwyczaj rozszerzył, był podobno król hiszpański Alfons X (1239-84). Król pisywał wiersze, w tym chwalące Maryję, opiekunkę człowieka.

Wielkim propagatorem nabożeństwa majowego na zachodzie Europy był bł. Henryk Suzo (zm. w 1365 r.), który podobno codziennie wyplatał wianki z róż i ozdabiał statuę Maryi na chórze zakonnym. Następnie długo leżał przed figurą, która w sposób cudowny okazywała mu swoją miłość. Dane mu było nawet raz ujrzeć chóry aniołów śpiewające na cześć Maryi. Odtąd zakonnik starał się powtarzać zasłyszane melodie. Innym razem posłyszał w maju, jak w niebie duchy czyste śpiewały swej Królowej Jej ulubiony hymn - Magnificat.

 W XV i XVI w. nabożeństwo majowe znano już w Ameryce Środkowej, a potem i Południowej. W 1549 r. Wolfang Seidl w Maju duchowym dzielił nabożeństwo majowe na 4 części (tygodnie) z odpowiednimi aktami czci dla Jezusa i Maryi.

W drugiej połowie XVI w. propagował nabożeństwo majowe św. Filip Nereusz (zm. w 1595 r.), którego uznaje się czasem za twórcę tej praktyki. W początkach XVII w. nabożeństwo to przyjęło się u dominikanów włoskich. Żarliwym apostołem propagującym nabożeństwa majowe był o. Anioł Dominik Guinigi. Za jego namową w 1676 r. powstało Stowarzyszenie Comunella - w maju modlono się przy żłóbku otoczonym figurami Maryi i św. Józefa i śpiewano hymny i pieśni maryjNa zakończenie maja odśpiewywano Litanię Loretańską, ale nie urządzano nabożeństw w inne dni tego miesiąca. Modlono się pojedynczo przez cały maj, a dopiero w ostatnim dniu składano serca ze srebra jako wota, na których ryto często nazwiska ludzi świeckich, którzy brali udział w tych nabożeństW 1692 r. o. Wawrzyniec Schnueffis, kapucyn, wydał zbiór pieśni i hymnów na maj. W XVIII w. powstało dzieło o. Hannibala Dionisi SI, wydane w Veronie w 1725 r., stanowiące całościowy i wielce poręczny spis modlitw maryjnych. Dzieło to miało w ciągu 70 lat 18 wydań.

Czy to się komuś podoba czy nie. ON ŻYJE!!!

Wiesz Drogi, co najbardziej przyciągnęło moją uwagę w Ewangelii, która mówi o Zmartwychwstaniu? Jezus mówi do niewiast, aby poszły i oznajmiły braciom, aby ci poszli do Galilei, tam Go zobaczą. Kiedy kobiety były już w drodze, w tym samym czasie „ niektórzy ze straży przyszli do miasta i powiadomili arcykapłanów o wszystkim, co zaszło”. Zobacz jak różna może być droga… jedni idą w posłuszeństwie po to, aby głosić Jezusa, inni, by donieść o tym co się stało. To drugie ma swoje bardzo przykre konsekwencje: „Ci zebrali się ze starszymi, a po naradzie dali żołnierzom sporo pieniędzy i rzekli: Rozpowiadajcie tak: Jego uczniowie przyszli w nocy i wykradli Go, gdyśmy spali. A gdyby to doszło do uszu namiestnika, my z nim pomówimy i wybawimy was z kłopotu. Ci więc wzięli pieniądze i uczynili, jak ich pouczono. I tak rozniosła się ta pogłoska między Żydami i trwa aż do dnia dzisiejszego”. Mt 28, 8-15

Dziś za pieniądze można żyć w całkowitej zatwardziałości serca i w zakłamaniu. Można ze swojego życia wyprzeć fakt, że Jezus prawdziwie zmartwychwstał. Można prawdę włożyć między bajki, nagiąć ją do swoich potrzeb. Można…

Ale uwierz, że jest na to sposób! Głoszenie Ewangelii Zmartwychwstania! Wszędzie tam, gdzie się pojawisz krzycz na całe gardło, że Jezus żyje!!! Ileż to grobów mijasz po drodze…żywych, chodzących, „mających się dobrze”, twierdzących, że Boga nie ma, Jezusa pogrzebano i na tym koniec… Najlepszym świadectwem niech będzie twoje życie, ale nie takie ukryte… bo wiesz: tylko ty i Pan Bóg. Dziś trzeba głośno mówić o Jezusie i Jego sprawach. Nie wolno milczeć. Nie trzeba się wstydzić. Wystarczy, że poprosisz Ducha Świętego o to, aby otworzył twoje serce, otworzył twoje usta, po to, abyś zaczął najpierw żyć Nowiną Zmartwychwstania, a w konsekwencji ją głosił.

Nie martw się o słowa. Jeżeli Duch Święty zostanie zaproszony do twojego życia nie będziesz mógł milczeć. Twoje usta będą mówiły z obfitości serca. Jezus ci dzisiaj mówi, abyś się nie lękał! Tak jak do kobiet: abyś się „nie bał”!

Idź i głoś, że Jezus żyje! Powiedz „umarłym” braciom, że On ma moc wydźwignąć ich z ich grobów, tchnąć w nich ożywcze tchnienie, wyprowadzić z ich grobów, obdarzyć życiem!

Tylko On ma taką moc! Nikt inny.

Niech Zmartwychwstały, JEZUS, KTÓRY ŻYJE, obdarza cię obfitym błogosławieństwem :) i życiem :)

Pamiętaj: pokonał śmierć. Dla Niego nie ma nic niemożliwego! Najciemniejszy grób, najbardziej po ludzku nie do rozwiązania sprawy, każdą sytuację „beznadziejną” (nie ma sytuacji bez nadziei, bo jest Bóg, który jest Nadzieją), potrafi zamienić w kwitnący ogród, kipiący ŻYCIEM :)